'Evergreens!' noemt één van de ouderlingen ze hier. Van die gezangen die iedereen kent en waar mensen wat mee hebben. Meezingers vooral, die bekende gezangen.
Met het nieuwe liedboek kun je een hele liturgisch-theoretische analyse gaan maken. Maar dan heb je
(a) het nieuwe liedboek nodig en die is er pas vanaf 25 mei en
(b) hangt het ervan af in welke hoek van de kerk je staat.
Op tafel stond opeens een pakket met folders, posters en magazines over het nieuwe liedboek (foto links). Het vorige liedboek dateert uit 1973 en was aan vervanging toe. Een aantal jaar is door een redactie intensief aan een nieuwe uitgave gewerkt. Dat lijkt me zonder meer een compliment waard, want dat is een moeilijke taak.
Na lang wachten wordt het 'nieuwe liedboek' op 25 mei gepresenteerd. In de pers waren er wat voormannen die de memo van de afgesproken mediastilte blijkbaar hadden gemist en zich uitlieten over de inhoud (misschien voer voor een later blog).
Liedboek '73 was volgens sommigen bij het verschijnen al gedateerd. Zal liedboek '13 actueler zijn? Komt het te laat omdat veel kerken overstappen op beamers of is het niet meer relevant door de 'stille verzuiling binnen de kerk'? Immers, een vrijzinnig iemand zingt andere liederen dan een evangelicaal. In aanloop naar en na de presentatie een paar blogs over het nieuwe liedboek.
Het verdriet van het wegvallen van een geliefde kan als schurend zand zijn. Elke rouw is anders en heeft een andere omvang. Het is niet te vergelijken maar ondertussen wel te koppelen door de overeenkomst, dat het schuurt. Op deze Stille Zaterdag sta ik stil bij het schurende zand, groot en klein. Want Stille Zaterdag is de gedenkdag waarop Jezus gestorven was en in het graf lag.
Schurend zand is vervelend. Letterlijk zand kun je nog uit je schoenen halen. Maar in je geestelijk innerlijk kan het de raderen danig verstoren.
De Goede Vrijdag is de gedenkdag van Jezus' kruisiging. Waarom zou je de dood van een geliefde herdenken als het leven zo veel meer te bieden heeft?
Het leven is juist zo waardevol omdat het ook kapot kan - het gedenken van een geliefde is daarom niet een wegvluchten uit het goede leven, maar een intensief beleven.
Zo'n Paus-verkiezing, daar moet toch wat mee te doen zijn? Inhoudelijk hebben we er als Protestanten niks mee te maken. Maar iets met een (plagende?) knipoog zou toch wel mogelijk moeten zijn?
Een korte blog tussendoor. Carnaval is geweest en de kennismaking daarmee dus ook. Het enige wat nu nog concreet op het programma staat, is een gesprek met prins Gijs XIV en een reflecte. Nu gaat even regulier werk in de gemeente voor. Het publicatietempo gaat wat lager liggen maar mijn thema-serie is nog niet af.
Zoals ik in mijn eerste blog schreef, ik benader het als een onderzoek wat carnaval precies is en hoe de sociale creativiteit van mensen gestalte krijgt.
Sommige mensen reageerden hier fronsend op. Daarom schuif ik het nog een keer naar voren: ik kom van boven de rivieren en ik heb carnaval simpelweg nog nooit meegemaakt. Aangezien ik ook van Ammerzoden predikant ben en daar carnaval gevierd wordt, vind ik dat ik ook moet begrijpen wat er gebeurt:
Wat beweegt mensen, waarom besteden ze tijd en energie aan de voorbereidingen, wat halen ze eruit?
En wat spannendere vragen: mogen we er als kerk iets mee of wat vinden we ervan?
Natuurlijk, ik kan niet achter dronkenschap en gelal staan waar carnaval mee geassocieerd wordt. En ik sta ook niet volgend jaar opeens met een wagen in de optocht. Gek eigenlijk dat mensen (binnen en buiten de kerk!) dit opeens denken. In de korte ontmoetingen die ik heb gehad zie ik dat voor mensen carnaval meer is dan het drinken en feesten (ok, niet voor iedereen, maar wel voor een kerngroep). En wat is dat 'meer' dan precies?
Dan rest mij alleen nog om als spiegel de volgende vraag voor te houden: zie je wat er nog meer bij je 'buren' gebeurt of denk je precies te weten hoe het 'bij die ander' eraan toe gaat? Kom niet te snel met antwoorden, maar kijk eerst rond (1 Tess 5:21).
O ja, de vraag uit bovenstaande alinea kun je op 2 manieren lezen: vanuit de kerk naar carnavalgangers en vanuit carnavalgangers naar de kerk... Kom rustig eens over onze schutting kijken in de Wellse kerk op zondag om 10.00 uur.
Een carnaval is geen carnaval zonder optocht. Dus ik begaf me onder de menigte en maakte een groot deel van de 'Groote Optocht' mee. Hoewel de route niet erg lang was (rondje Ammerzoden) lag het tempo laag. Het was nogal koukleumen tijdens alle gaten die er in de optocht vielen.
Voor het eerst
Mensen van hier reageerden nogal verbaasd over het feit dat ik nog nooit bij een carnavalsoptocht ben geweest (hoewel, vroeger, in Zwitserland, hadden we zoiets als Fasnacht).
Nee, boven de rivieren heb je niet zoals in het zuiden carnaval (of: 'kernafval' zoals ze boven de rivieren zeggen). Boven de rivieren is het enige zichtbare hier en daar een optocht rond carnaval.
Om iets te begrijpen, begin je met kijken wat er gebeurt. Vanavond toog ik daarom naar de Katholieke kerk, waar een carnavaleske Woord- en communieviering* werd gevierd. Let wel, ik geef hier alleen mijn impressie. De 'grotere' conclusies trek ik later.
Vooronderstellingen
Het aangeven van mijn eigen uitgangspunten verheldert mijn visie en misschien mijn verborgen agenda. Als dominee in de Protestantse kerk ben ik gewend het geloof op zondag in een klassiek-gereformeerde setting te vieren. Het verloop van een Katholieke dienst is mij niet geheel vreemd.
Kan carnaval begrepen worden? 'Mijn' timeline op Twitter gaf ontkennend antwoord. Je kunt het slechts aanschouwen, meedoen of vluchten. Maar ondertussen zit ik als nuchtere noordeling hier in het crypto-Brabant* waar komende dagen het carnaval losbarst in het Malse Arckeldurp. Oh, wat carnaval is? Nou zoiets.
Wel of niet samenspreken als kerken was in het nieuws. Mijn bijdrage met een aanleiding, uitwerking en voorzet.
Niet uit te leggen
“En hoe zit het dan met die verdeeldheid in de kerken daar en daar?” Ik zucht. Voor de zoveelste keer dezelfde vraag over hetzelfde onderwerp. Ook in deze regio (De Bommelerwaard) zijn verschillende kerken van verschillende pluimages aanwezig. De wonden van de kerkscheuring in 2004 zijn nog vers. De koppigheid van leiders zorgt voor gescheiden verjaardagen en verstoorde relaties.
Ook dit jaar een PDF met de maandbladen van 2014 voor het handig plannen van kerkdiensten (2013 staat ook nog op de site). Inderdaad, om uit te printen. (Snel) plannen gaat nog het beste op papier.
Alle Protestantse feestdagen, enkele Joodse en Islamitische en de meeste schoolvakanties zijn ingevuld. De PDF is als een bijlage te downloaden. Voor de digitale agenda is het ics-bestand met 75 gebeurtenissen beschikbaar.
Nieuw
Nieuw dit jaar is een dik, vet kruis door de dagen van de vorige maand. Hiermee wordt invullen van een zondag op de verkeerde maand vermeden.
Op Vreemdgeluid.nl blogt Alan Verheij over zijn reserves tegen het houden van twitterkerkdiensten. Goede blog, het lezen waard. Zelf ben ik ook niet weg van twitterkerkdiensten. (lees meer >>)
'Evergreens!' noemt één van de ouderlingen ze hier. Van die gezangen die iedereen kent en waar mensen wat mee hebben. Meezingers vooral, die bekende gezangen. 
Op tafel stond opeens een pakket met folders, posters en magazines over het nieuwe liedboek (foto links). Het vorige liedboek dateert uit 1973 en was aan vervanging toe. Een aantal jaar is door een redactie intensief aan een nieuwe uitgave gewerkt. Dat lijkt me zonder meer een compliment waard, want dat is een moeilijke taak. 
Het verdriet van het wegvallen van een geliefde kan als schurend zand zijn. Elke rouw is anders en heeft een andere omvang. Het is niet te vergelijken maar ondertussen wel te koppelen door de overeenkomst, dat het schuurt. Op deze Stille Zaterdag sta ik stil bij het schurende zand, groot en klein. Want Stille Zaterdag is de gedenkdag waarop Jezus gestorven was en in het graf lag. 
De Goede Vrijdag is de gedenkdag van Jezus' kruisiging. Waarom zou je de dood van een geliefde herdenken als het leven zo veel meer te bieden heeft?
Een korte blog tussendoor. Carnaval is geweest en de kennismaking daarmee dus ook. Het enige wat nu nog concreet op het programma staat, is een gesprek met prins Gijs XIV en een reflecte. Nu gaat even regulier werk in de gemeente voor. Het publicatietempo gaat wat lager liggen maar mijn thema-serie is nog niet af.
Een carnaval is geen carnaval zonder optocht. Dus ik begaf me onder de menigte en maakte een groot deel van de 'Groote Optocht' mee. Hoewel de route niet erg lang was (rondje Ammerzoden) lag het tempo laag. Het was nogal koukleumen tijdens alle gaten die er in de optocht vielen. 
Om iets te begrijpen, begin je met kijken wat er gebeurt. Vanavond toog ik daarom naar de Katholieke kerk, waar een carnavaleske Woord- en communieviering* werd gevierd. Let wel, ik geef hier alleen mijn impressie. De 'grotere' conclusies trek ik later. 
Wel of niet samenspreken als kerken was 
Ook dit jaar een PDF met de maandbladen van 2014 voor het handig plannen van kerkdiensten (
Op 