Het Reformatorisch Dagblad (RD) kijkt terug in dit artikel op het jaar 2009. Tijd voor mij om eens terug te kijken op dit artikel van het RD.

Grensbepaling
Wat gelijk al in de eerste alinea (niet de vetgedrukte kop, maar de alinea met tekst) opvalt is dat er wordt gesproken in algemene termen. De nuancering ontbreekt dat het over Nederland gaat(hoewel er in de kop over "onze samenleving" wordt gesproken). Wie daar niet goed bewust van is, krijgt al makkelijk het beeld dat wat er volgt, voor de hele wereld geldt. Deze constatering lijkt misschien onbelangrijk. Toch is het een voorbode van de rest van het artikel

Pas in alinea drie worden de grenzen duidelijker benoemd: ons land, onze cultuur. Daar wordt opgeroepen tot assertiviteit onder christenen, zodat voorrechten als speciaal onderwijs blijven behouden. Maar 2 alinea's verder wordt het kruisdragen als voorbeeld naar voren geschoven. Nu vraag ik mij af hoe ik dit moet zien: en assertief mijn christelijke verworvenheden verdedigen en het kruis wat mij wordt opgelegd dragen. Ik zeg niet dat dit niet kan, maar ik vind deze twee wel op gespannen voet met elkaar staan.

Assertief je juk dragen?
De schrijver wijst erop dat we het in Nederland goed genoeg hebben. Inderdaad, Nederlandse christenen zijn (vaak) van het type "luxe-paarden". We staan mooi te wezen met onze vele verworvenheden en initiatieven. Nederlandse christenen die denken dat ze een mooi plekje voorin de hemel krijgen, mogen dit beeld rustig nog eens heroverwegen. Elders in de wereld is het voor christenen veel zwaarder. Denk aan Noord-Korea, moslimlanden etc. Van mij hebben deze christenen een plekje vooraan verdiend.

Het valt mij op in dit artikel dat de Nederlandse situatie tegenover een apocalyptische achtergrond wordt gezet. Dat het Nederlandse Christendom het moeilijker krijgt, zal ik niet ontkennen. Maar om de Nederlandse situatie nou graadmeter te maken voor "de voltooiing van de geschiedenis" vind ik te kort door de bocht en getuigen van weinig historische kennis.

Buiten Nederland houdt de wereld niet op
Vandaag de dag groeit het Christendom harder dan ooit tevoren. Alleen in de westerse landen niet. De westerse landen zijn groot op politieke schaal, geografisch en sociaal-demografisch vallen de aantallen reuze mee. De EU en USA hebben tezamen "maar" 750 miljoen inwoners (0,750 miljard), terwijl de aarde 6,477 miljard bewoners heeft. Toch nog ruwweg 10% van de wereldbevolking. 17 miljoen Nederlanders is ongeveer 3 promille.

In het artikel worden de ervaringen van deze 3 promille op onze aardbol gekoppeld aan het einde van de wereld. Is de auteur zich hiervan bewust? Ik denk het niet. Volgens mij laat hij zien waar we allemaal zo af en toe tegenaan lopen: je eigen (sociale en geografische) wereld als maat nemen voor heel de wereld. Deze 'eigen wereld' wordt inderdaad bedreigt. Ik denk persoonlijk niet dat we ooit weer een stabiel politiek-sociaal systeem als het westerse Christendom terugkrijgen.

En nog een ironische uitsmijter ...
Maar tja, als je de Veluwe nooit afkomt en al die enge verhalen leest wat er elders gebeurt .. dan is het einde inderdaad nabij.

Naschrift
Dit artikel is geen oproep om het Christendom in Nederland maar te laten voor wat het is. Ik gaf al aan dat er een juiste verhouding moet worden gezocht tussen assertiviteit en het kruis dragen. Waar ik tegen ben, is een koppeling tussen Nederland en de apocalyps.