Het knaagt in mij ... al een paar dagen loop ik onrustig rond. Is het dat ik een nieuwe preek aan het schrijven ben? Dat ik naar een voor mij onbekende gemeente ga om daar voor te gaan? Dat - o schrik - het driewekenseminarie eraan komt? Nee, niets van dit alles. Na wat zelfreflectie (daar heb ik tegenwoordig een grote stoel voor in mijn studeerkamer :-) kwam ik erachter dat het komt omdat ik post van de PKN heb gehad. Belangrijke post ...

De brief die ik gehad heb, is een uitnodiging om mijn preekconsent officieel in ontvangst te nemen. De kleine synode heeft de aanvraag vanuit de opleiding gehonoreerd (wat hadden ze anders kunnen doen?) en mij uitgenodigd voor de officiele uitreiking. In de brief staat waar ik moet zijn, wanneer en vooral wat ik kan verwachten. Er worden mij drie vragen gesteld, die ik natuurlijk met ja moet beantwoorden.

Het zijn deze vragen, en met name de laatste die mij bezighoudt ... (In ordinantie 5-5-2 van de kerkorde staan ze precies omgekeerd).

Belooft u zich te houden aan de regels, gesteld in de orde van de kerk? Deze vraag lijkt me niet zo moeilijk. Je gaat ergens aan de slag en dan weet je dat je samen opgestelde regels in acht moet nemen. Daarbij komt dat de kerkorde een bundel van regels is die verder arbitrair zijn. Ik kan er over discussieren en met een meerderheid van stemmen kunnen ze veranderd worden.

Belooft u daarbij te blijven in de weg van het belijden van de kerk? Aangezien ik rechts (wie niet?) van Hendrikse te positioneren ben en hij ook nog in de PKN zijn werk mag doen, vind ik dit ook geen spannende vraag. Ik acht mijzelf tot het gereformeerde deel, al zeg ik daar vandaag de dag ook weinig mee. Beker-Hasselaar, Barth, Miskotte zijn dogmatici die me aanspreken en die kunnen tot de mainstream van de PKN gerekend worden*

Bent u bereid in uw werk te getuigen van het heil in Jezus Christus? Hier wringt de schoen. Zonder dat ik het eerst doorhad, vroeg deze laatste vraag veel energie van mij. Preken, ja best. Vanuit een exegese iets meegeven aan mensen dat wil ik wel. Er zit veel wijsheid in de Bijbel.

Maar: spreken over God is nog niet getuigen van het heil in Jezus Christus. Immers, de moslims bijvoorbeeld spreken ook over God (zijnde de God van Abraham / IQM), maar daarmee 'kwalificeer' je God nog niet in zijn volste diepte. Alleen in de ontmoeting met Christus leer je God ten diepste kennen. Als getuige wordt ik gevraagd in mijn preek ook het heil in Jezus te laten zien.
Dat zijn mooie woorden die bedoelen te zeggen dat ik tijdens een kerkdienst laat zien hoe God door Jezus mensen wil redden. God wil mensen redden, niet door op te tellen wat wij allemaal goed doen ("ik leef toch netjes?") maar door ons relatie aan te bieden met Jezus.

Dat moet een rode leidraad zijn in mijn werk. Alleen vraag ik mij af, kan ik dat? Want wat Jezus deed om ons te redden, staat toch helemaal niet in verhouding met wat ik doe? Zijn werk is kwalitatief oneindig veel meer dan ik ben. De wijsheid en heiligheid van Jezus overstijgd zoveel meer dan ik denken kan.
Alleen al in mijn voorbereiding laat ik veel steken vallen. En dan moet ik - zoals men 'pleegt' te zeggen - "Christus komen brengen". Wie ik? Ik zie het al gebeuren. Ik kom in mijn aftandse Corsa aanrijden en men vraagt mij wat ik kom doen. Tja, theologisch gezien ben ik vertegenwoordiger van Christus. Op het moment dat ik ergens ben en het woord van God verkondig, dan sta ik daar als representant van Christus. Hij verdient toch een betere entree dan ik kan geven? Ik pleit niet voor een dure auto voor mijzelf (kwantitatief), maar voor een kwalitatieve betere entree.

Ben ik er wel geschikt voor? Dat is de vraag die aan me knaagt. Is er überhaupt iemand geschikt om vertegenwoordiger te zijn voor koning Jezus? Nee, denk ik dan. Ik hou het maar bij mijzelf: gelukkig heeft koning Jezus mij niet laten solliciteren voor een baantje maar gewoon tegen mij gezegd dat hoe ik ook ben ik dit werk mag gaan doen. Of het nu in een Corsa of op de fiets is, hij wil graag dat ik hem vertegenwoordig!

* = leuke stelling voor het drie weken seminarie ...