Onderstaand schrijven is eerder gepubliceerd in Kerk&Nieuws 2016 nummer 5 

De afgelopen weken was er in de lokale media één en ander te lezen over kerksluiting in de Bommelerwaard. Niet in de Protestantse kerken, maar bij onze Katholieke collega's. Nu treffen deze gebeurtenissen ons (Protestanten) niet direct, het gaat wel om onze broeders en zusters die hun bedehuis gesloten of bedreigd zien. Hier past natuurlijk géén leedvermaak bij.

Een kerkgebouw verliezen waar je zoveel jaren komt, brengt een stuk rouw met zich mee. En als het regent bij de buren, druppelt het in je eigen huis. Het instituut kerk verliest naast veel badwater (verkeerd gezag) ook het kind: minder leden, minder betrokkenheid en minder geld. Net zoals onze Rooms-Katholieke broeders en zusters hebben wij ook te maken met krimp.

Is een kerkgebouw maar een ding van hout en steen? Ja en nee. Ja, want het is een gebouw wat er ooit is neergezet. Maar ook nee, want het is een plek waar mensen hoogte- en dieptepunten van het leven hebben meegemaakt. Je verbindt je leven met een gebouw. 

De omstandigheden dwingen om afscheid te nemen van een gebouw en om kerk-zijn anders in te richten. Daarbij komen heel wat vragen op elke gemeente af. Met een minder groot budget, minder mensen of betrokkenheid kun je simpelweg niet hetzelfde blijven doen.

Maar wat dan wel?

Laat ik eens een lijn trekken naar het pastoraat, naar gelovige mensen die door ziekte hun leven ingekrimpt zien worden. Hoe hun omstandigheden ook zijn, mensen blijven in hun situatie hoop houden, zoeken naar een uitweg. Dat gaat (soms) gepaard met een stuk worsteling. Met kleine en grote vragen, met een zoeken naar God in deze. Zelfs als de levensverwachting opgegeven is, zoeken mensen overgave in God.

Een gemeente is niet hetzelfde als een mensenleven, maar er zijn wel parallellen te trekken. De eerste is dat vroeg of laat de vraag naar God in dit geheel voorbijkomt. Laten we die vraag niet te lang wachten. Waarom zijn we gemeente en waarom komen we elke zondag bij elkaar? Draait het daarin ook om God en om het leven en lijden van de Here Jezus Christus? Zeker in deze lijdenstijd is het goed om stil te staan bij onze roeping. Wat maakt ons kerk, 'door God geroepen'? Wat maakt ons gelovig, wat maakt ons dat we elke keer weer de Bijbel opendoen, zingen en in gebed gaan?

Bij krimp hoort ook het aanpassen van de omstandigheden. Juist dan haal je er meer uit wat erin zit. Toen ik nog jeugd- en jongerenwerker was, kwam de vraag vanuit een gemeente weleens voorbij om meer met jeugd te doen. Of ze dan jeugd hadden, was de tegenvraag. Nee, die waren er niet. Iemand die slecht ter been is gaat geen wandelvakantie organiseren. Waarom gaat een gemeente zonder jeugd opeens inzetten op jeugd? Stel als gemeente ook eens de vraag vanuit de realiteit. Niet: waar komen we vandaan, maar waar staan we en wat kunnen we?

Maar daarbovenuit moet je ook de vraag stellen: waarom doen we het? Zonder een duidelijk evangelie, de goede boodschap van God voor deze wereld, red je het niet. Als de boodschap van Christus blijft staan, dan worden zelfs in de krimp nog mensen geraakt. Te midden van alles wat er gebeurt, mogen wij het licht van Gods Woord blijven doorgeven.

foto's (c)
halfleeg/vol glas: darrentyrie.deviantart.com CC BY 3.0
kerk: Maersk @ Pixabay CC0