Een reactie op de column van Sabine Uitslag. Als je de column niet kent, lees hem dan hier eerst. Mijn column is fictief, maar gestoeld op ware gebeurtenissen. Ik heb geen terminale buurman, de column is uit mijn duim gezogen. In mijn werk ben ik vaak genoeg mantelzorgers tegengekomen. Ik ken de verhalen en druk van mensen die zich onbezoldigd inzetten voor een naaste.
==============
Laatst was ik voor mijn terminale buurman een ontbijtje aan het maken. Een paar gedachten schoten door mijn hoofd die ik hier met u deel.
Ik weet niet of dit zijn laatste ontbijt in het aardse is. In ieder geval heb ik er mijn yoga-les voor afgezegd. Dat heb ik de afgelopen maanden vaker gedaan. Zal ik mijn abonnement maar in het geheel afzeggen? Of is dat overdreven? De buurman komt zijn bed niet meer uit en heeft hulp nodig tussen de TV-programma's door.
Eigenlijk moet ik mij niet aanstellen. Als ik mijn buurman help met het aantrekken van zijn steunkousen of zijn avondeten breng – hij klaagt altijd over de keuze terwijl hij het niet opeet – dan is dat een kleine moeite toch? Waarschijnlijk zeg ik de verjaardag van mijn schoonvader volgende week af omdat ik daar geen tijd voor heb. Een geluk bij een ongeluk, zullen we maar zeggen.
Met een kop koffie probeer ik een gevoel van stress te onderdrukken. Nu thuis de derde net geboren is, moeten we 's nachts vaak uit bed. Temperaturen, schone luier, voeden. Zoals het al eeuwen gaat. De tot voor kort jongste is jaloers en schreeuwt 's nachts de boel bij elkaar. Om dan 's ochtends ook voor de buurman te zorgen is extra zwaar. Gelukkig is het maar een deur verder. Wat zeur ik dan? Kindertjes in Afrika hebben stress, ik heb het druk.
Hij heeft niemand meer. Nooit getrouwd, altijd avontuurlijk geweest en nu zonder familie alleen in een huis. Alleen wij en een andere buurvrouw zorgen voor hem. Doe ik het vanwege christelijke naastenliefde? Ach .. ik weet het niet. De buurvrouw gelooft niet en zij verzet ook bergen met werk. Ze heeft daarvoor haar vrijwilligerswerk bij de hockeyclub op een lager pitje gezet. We leveren behoorlijk wat tijd in, maar het is waardevol. Dat we als familie amper nog samen ontbijten, deert me niet.
De buurman moppert, slaat grove taal uit en is chagrijnig. Dat zou ik ook zijn als ik hem was. Hij kan mooie verhalen over vroeger vertellen en nu komt hij de woonkamer niet meer uit. Dat mopperen neem ik voor lief. Ach, de buurman is van onschatbare waarde; de zorg en de tijd is absoluut niet te kwantificeren. Maar de kinderen laat ik thuis. Ze zijn nog te jong om te leren vloeken.
Niet vergeten om vandaag te gaan stemmen. De buurman moet mij maar machtigen zodat zijn stem niet verloren gaat. Ook al is hij een grumpy old man, politiek vinden we elkaar. We stemmen beiden CDA.
==============
Ook een paar goede reacties op de column:
Labels:
Reacties
Re: Re: Sabine Uitslag -
Re: Re: Sabine Uitslag - Mantelzorg
Via Twitter kwam ik op dit artikel uit. Hoewel dit de zoveelste is die ik tegenkom, kan ik het niet laten een reactie te schrijven.
Ten eerste: je hebt voor een vrij uitzonderlijke casus gekozen, door een vrienden- en familieloze buurman eruit te pikken. Een beetje flauw, omdat Sabine Uitslag zich richt op vrienden en familie. Je gaat, zo denk ik, daardoor voorbij aan de essentie van de column van Uitslag. Ze bekritiseert de individualistische maatschappij, niet het goede werk dat je voor een eenzame, zieke buurman doet.
Om tot de kern te komen: we leven een in een sterk geïndividualiseerde samenleving. "Ik, ik, ik. Zolang ik mijn zaakjes op orde heb, mijn huis kan betalen en een leuke auto voor de deur heb, is het goed." Het CDA is een partij die daar tegenin gaat. De overheid hoort niet alles te regelen, de meeste initiatieven moeten vanuit de burgers zelf komen. Vroeger was het inderdaad vanzelfsprekend dat je voor je zieke familieleden en vrienden zorgde, tegenwoordig mag je het bijna op je CV schrijven. Belachelijk natuurlijk! Erkenning en waardering voor mantelzorgers is zeker op zijn plaats, maar er zijn grenzen. Zorgen voor mensen waar je van houdt is iets doodgewoons, als de mens dat idee kwijtraakt, waar staat onze samenleving dan?
Wat Uitslag juist duidelijk maakt, is het ontzettend grote onderscheid dat tegenwoordig wordt gemaakt tussen een baby en een vriendin. Natuurlijk zijn deze niet synoniem ten opzichte van elkaar, maar een normaal functionerend en sociaal mens zorgt voor zijn of haar bloedeigen baby, maar daarnaast ook voor zijn of haar vriend(in). Dat onze moderne maatschappij dat niet vindt, doet wat mij betreft (en daarin geloof ik ook wat Uitslag en het CDA betreft) weinig af aan het feit dat de positie van het mantelzorg aan het verschuiven is richting een ongewenst uiterste.
Mantelzorg is goed en zelfs essentieel voor de samenleving, maar het besef dat mantelzorg niet iets uitzonderlijks is waarvoor allerlei organisaties voor moeten worden opgezet, evenzo.
Eigenlijk houd ik niet van
Eigenlijk houd ik niet van anonieme reacties, maar vooruit .. ik duik niet weg voor een stel argumenten.
Een zijspoor in dit geheel: waarom een buurman?
De keuze voor een buurman zonder familie heeft alleen waarde voor het verhaal. Met hetzelfde gemak had ik er een tante van kunnen maken of een vader. Ik heb een fictief figuur gekozen, omdat mijn buren ook meelezen. Ik heb namelijk geen directe buurman. Als ik mijn vader of tante had gekozen, dan had ik een bestaand iemand gekozen.
Wat voor punt probeer je precies te maken? Je begint met het benoemen dat het een uitzonderlijke casus is (klopt; zie boven) maar eindigt in de in alinea over kritiek van Uitslag op de individualistische maatschappij. Daar sluit mijn column toch mooi op aan? Een alleen gelaten buurman die opgevangen wordt door twee buren.
In je reactie betoog je dat we leven in een sterk geïndividualiseerde samenleving. Ik reageer in een aantal stappen hierop.
(a) Mijn kernpunt is niet om mantelzorgers de erkenning of waardering af te nemen. Juist niet. Daarom reageer ik op deze manier op de column van Sabine Uitslag. Zij is het die een mantelzorger op hetzelfde niveau brengt met een ontbijtje maken, het verzorgen van de baby 's nachts en een keer een yogales afzeggen. Ere wie ere toekomt.
De strekking is dan ook een: een mantelzorger opvoeren die in de druk alles maar bagatelliseert. En daarmee aantonen dat de column van Uitslag nergens over gaat. Juist een Tweede Kamerlid met deze zaken in haar portefeuille zou zich zorgvuldiger over deze zaken moeten uitspreken. Het is niet de bakker van de hoek die zich uitlaat over mantelzorg.
Mantelzorgers kunnen het zwaar hebben. Dat is geen yogales afzeggen, dat is je abonnement op je yogaklas opzeggen.
(b) Ik probeer in mijn column een spoor van individualisme te vinden. Of van hedonisme, egoïsme of wat dan ook. Maar ik geef het op. Het zal wel een blinde vlek van mij zijn. Waar en hoe betoog ik dat dan?
(c ) Het CDA zou een partij zijn die tegen een geïndividualiseerde samenleving ingaat. Pardon? Het CDA is een regeringspartij die een gedoogakkoord aangaat met de PVV. Dat is pas een signaal van “ik, ik, ik wil meeregeren”. Ze had of een andere coalitie moeten kiezen of (altruïstisch?) oppositiepartij moeten worden. Het CDA noemen als partij die tegen eigenbelang ingaat, vind ik getuigen van weinig (zelf)kennis.
(d) Anoniem reageren is een uiting van de sterk geïndividualiseerde samenleving. Als ik maar mijn mening kan geven zonder dat ik daar mijn verantwoordelijkheid hoef te dragen.
Ja, met zo'n column zou
Ja, met zo'n column zou Sabine Uitslag punten hebben gescoord bij mij en al die mensen die nu zo gruwelijk gekwetst zijn door haar ongenuanceerde verhaal.
Dank overigens voor het vermelden van mijn blog. Altijd leuk om te merken dat het door zoveel mensen is gelezen.
Graag gedaan :-)
Graag gedaan :-)
Reactie toevoegen