Elke opleiding heeft wel een vak waar je jaren tegenaan loopt. Elke keer doe je het vak en elke keer zak je. Voor mij is dat vak Hebreeuws.

Of moet ik zeggen: was Hebreeuws? Sinds 2002 probeer ik het vak al te halen. De eerste keer gezakt, de tweede keer dacht ik dat ik het niet moest doen en vroeg de docent na een aantal weken waar ik bleef (en toen was het te laat) de derde keer verslapen (sic!), de vierde keer mocht ik niet meedoen, de vijfde keer heb ik het niet gedaan omdat ik het zat was en nu de zesde keer dat ik het vak volg ... eindelijk!

Euforie?
Nadat ik mijn Grieks en Latijn had gehaald (op niveau III nog wel! Zo worden ze niet meer opgeleid tegenwoordig) voelde ik mij ontzettend euforisch! O, wat voelde ik mij op de wolken. Twee lange jaren had ik fulltime geworsteld met die talen en eindelijk, ja eindelijk gehaald! Maar met Hebreeuws was dat minder. Het feit dat ik zondag al wist dat ik het vak gehaald heb en nu pas erover schrijft zegt genoeg. Ten eerste heb ik gewacht om het tot mij door te laten dringen toen ik het cijfer in het cijfer systeem Osiris zag staan. Maar toen drong het nog niet tot mij door.

Doordringen
Eerder vond ik dit altijd een vreemde zinsnede "het drong niet tot mij door". Je hebt toch iets? Wees dan blij ofzo. Bij verlies kan ik het mij wel voorstellen dat je als emotionele bescherming het niet toelaat dat een besef hard op je afkomt. Maar bij iets positiefs? Nee, pas dinsdag kwam het langzaam binnen. Ik dacht erover na en volgens mij heeft het te maken met de tijdsduur. Grieks en Latijn heb ik binnen 2 jaar gehaald en ik was er constant mee bezig. Hebreeuws heeft me 6 jaar gekost en door de loop der jaren is het vak gegroeid van een drempel naar een mount Everest. Zo'n berg breek je niet opeens af ... pas toen ik mijn map met hebreeuwse vertalingen opbergde (2 centimeter papier! En o ja, ik smeet de map weg ...) kwam er een straal van blijdschap binnen.

Illegaliteit
De oplettende lezer die weet hoe de theologie opleiding in elkaar steekt, zal zich vast afvragen hoe het nu zit met de rest van mijn opleiding. Een tijdje kun je nog vooruit zonder Hebreeuws, maar na een jaartje of 2 heb je toch echt Hebreeuws nodig als ingangseis en iets later als eis voor de bachelor (alhoewel ..?). Officieel heb je Hebreeuws ook nodig. Maar de praktijk is anders. Ik heb mijn oude Testamentsvakken gewoon gehaald waarbij op het tentamen hebreeuwse vertalingen werden gevraagd. Een ander voordeel waar ik mee te maken had, is dat ik ben begonnen in de doctoraal. Daarmee ben ik heel ver in de opleiding gekomen zonder Hebreeuws (of beter: zonder de controle erop ...). Het zit natuurlijk wat ingewikkelder in elkaar, maar de afgelopen 6 jaar ben ik, behalve Hebreeuws, goed doorgekomen.

Dode punten
Terwijl ik dit schrijft, merk ik dat het nog steeds niet helemaal tot mij doordringt! Hebreeuws was mij zo gaan tegenstaan, zo een emotionele last geworden ... dan lukt het op een gegeven moment niet meer om je erin vast te bijten en ermee aan de slag te gaan. Toch heb ik het gehaald. Toch wel. Er waren zeker tijdens deze keer ook momenten dat ik op een dood punt zat. Ik zag het gewoon niet meer. Vooral na het tussententamen (dubbel)zwakke werkwoorden (Is dat tussententamen zwaar, vraagt u? Een Hebreeuws docent die ik kort daarvoor sprak zei veelbelovend: zwakke werkwoorden? Dan wens ik je heel veel succes want dat vind ik zelfs lastig ...). De toets had ik slecht gedaan en ik wist het niet meer.
Wat doen je dan op zo'n moment? Ik heb mijn Bijbel gepakt en heb stille tijd gehouden. Mattheus 10:17 ev stond op het programma: 

(18) gij zult ook geleid worden voor stadhouders en koningen om Mijnentwil, tot een getuigenis voor hen en voor de volken.

(19) Wanneer zij u overleveren, maakt u dan niet
bezorgd, hoe of wat gij spreken zult; want het zal u in die ure gegeven
worden wat gij spreken moet;
Kijk, die tekst trof mij toen enorm in het hart. Niet dat de docent mij wilde geselen (lees vers 17) maar de docent heet Stadhouders ... het gaat er in deze tekst om dat God ons geruststelt voor wat wij tegenkomen op onze weg. Door tegenslagen helpt God ons heen door Zijn genade. Dat heeft God met deze tekst uitstekend gedaan! Voor mij was het een enorme steun in de rug om verder te leren. Met mijn God spring ik over bergen en haal ik mijn zwaarste tentamens!