Onderstaand schrijven is eerder gepubliceerd in Kerk&Nieuws 2016 nummer 13 

Als tiener hadden we enkele konijnen. En een grote ren, waar ze naar hartelust konden rondrennen. Toch speelde één konijn het klaar om elke keer de afscheiding over te komen. Hij zat dan geduldig buiten het hek te wachten totdat de andere hem zouden volgen. We hebben hem maar 'Mozes' genoemd, omdat hij steeds voor een uittocht zorgde. En wij maar achter de ontsnapte konijnen aanrennen.

Een afscheiding is bedoeld om iets binnen te houden of problemen buiten de deur. Zo kun je een grote muur bouwen om vijanden buiten te houden. De Chinezen deden het al omdat ze last hadden van nomadische ruitervolken die om de zoveel tijd de boel kwamen plunderen. Logisch dat je een dergelijke buitenstaander liever buitenhoudt.

De laatste jaren worden er wereldwijd steeds meer afscheidingen opgetrokken. In Europa, om vluchtelingen buiten het land te houden. In Amerika, om illegalen die willen komen werken buiten het land te houden.

Mag je muren bouwen? In letterlijke of figuurlijke zin? Ook in de Bijbel worden muren gebouwd om vijanden buiten te houden. Je kunt pas leven als je jezelf beschermt. Maar dan neemt de Bijbel ook een volgende stap: en je naaste dan? Geef je bescherming en onderdak aan anderen die het nodig hebben?

De makkelijkste manier van leven is om hetzelfde te blijven. Populaire politieke geluiden maken hier handig gebruik van: het moet weer worden hoe het was, we hebben er zelf hard voor gewerkt en het ging altijd al zo.

Als de omstandigheden hetzelfde waren gebleven, was het een goed argument geweest. Maar de tijden veranderen. Toen ik als tiener een konijnenhok had, kon ik er alleen over vertellen. Tegenwoordig zou je een filmpje plaatsen op Facebook met de ontsnappingspoging. Communicatie verandert. Maar ook het milieu en arbeidsomstandigheden. Niet altijd ten goede, maar het is niet meer zoals 10 en 20 jaar geleden.

Als mensen moeten we opnieuw wegen vinden. Het makkelijkst is om muren te bouwen: om jezelf te beschermen en om de ander buiten te houden. Dat is een weg van veiligheid. De weg van Christus is anders. Niet het veroordelen, maar de nieuwe kans. Niet de status quo, wat het is, maar wat het kan worden. Niet het vlees, maar de Geest.

Als kerk, als gemeente hebben we een belangrijke taak hierin in de maatschappij. Brengen we vrede, dagen we uit, vertellen we over God, tonen we liefde? Leven we uit genade? Het Koninkrijk is u nabij gekomen, zo zegt Jezus tegen zijn leerlingen (Lucas 10). Geen koninkrijk aan de overkant van de Maas of achter een deur in de kledingkast.

... roept op aarde de vrede uit!

Gods stem in de wereld is een Woord wat ons uitdaagt, opheft, bemoedigt en troost geeft om verder te gaan. Om anders te zijn. Een Woord wat nieuwe wegen wil leren, een Geest die ons warm laat lopen voor het goede, hogere, schone. Voor God.

God had een muur om de hemel kunnen bouwen en aan de buitenkant kunnen laten kalken: zoek het maar uit, als je zonder zonde bent kom je binnen. Maar dat deed Hij niet. In plaats daarvan stuurde Hij zijn Zoon om bruggen te bouwen. En Hij liet niet ons betalen, maar betaalde zelf.  

Foto's
(c) Pixabay, 'Skeeze'
(c) Wikipedia, 'Jakub Hałun'
(c) Pixabay, 'Antranias'