De komende 2 weken (3 zondagen) heb ik vakantie. Even afstand nemen en even bijtanken. Gelukkig, denk ik dan maar even. Omdat het zo zwaar is in de gemeente? De problemen te veel worden? Nou dat valt mee. Niet dat ik het werk alhier wil bagataliseren, maar dat is op dit moment niet de angel. 

Wat ik op dit moment een zware opgave zou vinden, is om de komende 3 weken kerkdiensten te houden. Dan kom je er niet omheen om iets over de bootvluchtelingen die verdrinken te zeggen.

Ja, je kunt het er ook niet over hebben - Lekker makkelijk.
Ja, je kunt ze ook de schuld geven: blijf lekker daar! 
of: we hebben hier zelf onze welvaart nauwkeurig opgebouwd. Weliswaar de vorige eeuwen door een koloniaal bewind te voeren, maar een kniesoor die daar op let. Die mensen die daarvoor verantwoordelijk zijn, leven immers niet meer.

Onze regering heeft al dagen nodig om eruit te komen hoe ze om moeten gaan met vluchtelingen. Zouden de vluchtelingen wachten met overstekken in overvolle, fragiele bootjes totdat onze regering eruit is? Ik hoop het. 

Dat er geen makkelijke oplossingen zijn, is inmiddels duidelijk (leesvoer). Je kunt niet de grenzen wijd open zetten. Maar je kunt ook niet je ogen sluiten voor de drama's die zich afspelen.

Ondertussen ben ik verbijsterd over het gemis van de slagkracht van de regering (doe iets!).
Over de walgelijke of kortzichtige reacties.

Gelukkig heb ik dan even vakantie. Hoef ik er ook niet over na te denken. Of is dat egoïstisch, lekker makkelijk? Een bootvluchteling die op dit moment zijn oversteek voorbereidt, houdt ook geen vakantie. Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd voor vakantie.

Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Dan besef ik ook: als enkeling kan ik dat niet oplossen  - overschat je individuele stem niet. Maar: vele enkelingen maken een vuist - dus ook: onderschat jezelf als enkeling niet. 

Daarom: blijf klagen, blijf verbazen, blijf boos over onrecht. Als enkeling samen in de groep. 
En dan kan af en toe een enkeling even vakantie nemen, terwijl de rest stand blijft houden.