Uitingen van het geloof worden zoveel mogelijk uit het publieke domein geweerd. Geen hoofddoekje, geen kruisje op je uniform. Laatst verbood een rechter het dragen van een kruisje bovenop het uniform van een trammedewerker.

Wie naar de MacDonalds wil, hoeft alleen maar uit te kijken naar een grote gele M. Wie niet naar de MacDonalds wil, hoeft de grote gele M alleen maar te mijden. Op het moment dat iemand een religieus symbool draagt, dan is het voor omstanders gelijk duidelijk dat hij of zij een bepaald geloof aanhangt.

De discussie over het wel of niet toestaan wordt nu veelal gevoerd rond het vraagstuk of de drager zo wel of niet evangeliseert cq. een statement maakt. Dus vanuit de drager naar de omgeving toe.
Het omgekeerde hoor je veel minder: het signaleringsaspect. De omgeving ziet gelijk met wie ze te maken hebben. In plaats van de discussie voeren over het wel of niet maken van een statement zou ik veel liever willen kijken naar het aspect van signaleren.

Waar zou je met Anton Bodar over kunnen praten?

Of een gelovige - met of zonder hoofddoek, met of zonder kruisje - iets wil vertellen, evangeliseren of zich schaamt voor zijn geloof hangt niet af van wat hij of zij draagt. Hij of zij doet het toch wel. Je kunt van alles verbieden of wegstoppen, de persoon verandert er niet door. Met een religieus symbool wordt het voor de omgeving duidelijker waar deze persoon voor wil staan. Volgens mij is dit alleen maar een voordeel in plaats van een nadeel. Sterker nog, je kweekt er alleen maar begrip mee. Je kunt aan iemand vragen waarom hij of zij dit draagt en wat dit betekend. Maar je kunt de persoon ook van een afstandje 'observeren' mocht je een negatief denken over gelovigen.