Stille Zaterdag is de dag tussen Goede Vrijdag (de dag waarop Jezus gekruisigd werd) en Paasmorgen waarop Hij werd opgewekt uit de dood. Het is een dag van stilte .. doodse stilte. Stilte van bezinning wat je als mens eigenlijk gedaan hebt.

Gisteren schreef ik al een stukje over hoe Jezus zich liet wegdrukken en zich liet kruisigen in deze blog. In het begin van de Bijbel wordt de "zondeval" door Adam en Eva beschreven. Inderdaad, dat stukje met die appel welke ze niet mochten eten. Het is niet goed om deze zondeval als 'eenmalig' moment te nemen. Want dan zijn Adam & Eva verantwoordelijk voor alle ellende in de wereld en plukken wij de vruchten ervan. De zondeval is als een constante gebeurtenis. Wij mensen keerden ons af van God in het paradijs en daarna ging het door, steeds weer. Met als hoogtepunt de kruisiging van Jezus. God op aarde? Die hoeven wij niet, aan het kruis met Hem!

Vaak besef je pas na een daad wat je gedaan hebt. Schaamte en berouw komen achteraf. En dan? Dan is er een stuk leegte en verdriet. Een ontaard zijn. Precies dat hoort bij Stille Zaterdag: Jezus ligt in het graf en wij beseffen als mensen wat wij gedaan hebben.

Willen we vergeleken worden met Judas? Nee, niet graag. De Bijbel ontmaskerd ons toch telkens weer als een Judas: iemand die Gods Zoon overlevert. Wij zoeken God niet, liever zoeken wij mensen ons eigen ik. Kijk maar om je heen hoe mensen graaien om zichzelf te verrijken. Hoe corrupt mensen kunnen worden. Maar kijk ook naar jezelf. Die slechtheid van egoïsme en God niet nodig willen hebben zit in ons allemaal. Ontmaskerd de Bijbel ons om onszelf slecht te laten voelen? Nee, om eerlijk te zijn. Om na te denken wie we zijn als mensen, hoe we in het leven staan. Daarvoor is Stille Zaterdag bedoeld: door stil te worden leer je jezelf kennen. Durf jij de uitdaging aan om jezelf te leren kennen?

Adrian Snell geeft Judas de volgende woorden mee om over na te denken. Het lied eindigt open, zonder God.